Dag 8: wandeling naar een hippiedorp

Nou ja hippiedorp, in de wandelgids staat het als Rocha da Relva, een bijna verlaten nederzetting aan de kust.

De start was op het uitzichtpunt bovenop de berg en het dorp lag natuurlijk op oceaanhoogte. Dan weet je het wel. We gingen langs de berg naar beneden via een ezelspad. Mooie rotsen, goed beloopbaar pad en aan de ‘ vijgen’ te zien werd dit ook door muilezels gebruikt.

Na een uur lopen kwamen we de eerste huisjes tegen. Er waren half vergane bouwsels, waarvan alleen  de muren nog overeind stonden, maar ook huizen waar nog een dak en een deur met een slot op zat. Hierna kwamen wat tuinen en toen weer wat land. Uiteindelijk doemde het dorpje op. In het dorpje was te zien dat een aantal huizen alweer opgeknapt waren en andere huizen waren ze aan bezig. Het zag er allemaal heel schattig uit, compleet met een stuk of 6 zwerfkatten en zowaar een erg mooi pleintje rond een religieus ornament. 

Langs de weg lagen zakken cement. We vroegen ons inmiddels af hoe ze het bouwmateriaal op bestemming kregen, want het ezelspad was de enige bestaande weg naar het dorpje. Wel zagen we her en der een motor geparkeerd staan. Daarmee kon je natuurlijk het steile pad op en af rijden. Per schip was niet mogelijk, aangezien tussen de oceaan en de eerste muren van de huizen enorm veel rotsblokken lagen. Ook in de oceaan zelf staken veel rotsen omhoog, dus het lijkt me niet handig om een schip met cementzakken aan te meren. Maar goed. Aan het eind van het dorp op onze schreden teruggekeerd. Hadden we op de heenweg nog flarden laaghangende wolken, de zon scheen nu niet gehinderd door wat voor wolk ook op onze koppies neer. Een azuurblauwe oceaan en een hemelsblauwe lucht. Voor de fans van blauw, zoals ikzelf, een plaatje.

De klim was echter ongelofelijk steil omhoog en het was giga heet. Het zweet droop aan alle kanten van me af. Ik merkte dat ik steeds moeilijker vooruit kwam. Waarschijnlijk teveel zout uitgezweten, maar helaas geen ORS in de rugzak. Dan maar een boterhammetje en de bejaardenpas met veel rustpauzes ingezet.

Onderweg kwamen we nog twee mannen tegen met 2 muilezels. Aan de ene ezel hingen 2 grote zakken cement, op de andere ezel was een grote houten plaat vastgemaakt, waar ook het een en ander opgestapeld lag. Dus zo vervoeren ze het materiaal. Je moet wel over een giga conditie beschikken om dat pad steeds op en af te lopen, maar goed, er is toch geen sportschool in de buurt. Afijn uiteindelijk kom je boven en dan staat er gelukkig een auto. Maar het was een super mooie wandeling, zeker met het geluid van de brekende golven onder je.