Dag 2 : Van Caldeiras naar Salto do Cabreito

Van Caldeiras naar Salto do Cabreito

Een hele mond vol, maar om het wat duidelijker te maken: Een wandeling langs hete rokende thermische bronnen naar een verborgen waterval.

De start van de wandeling was in ieder geval al apart. Een soort picknickplek met rokende ronde putten (Cozido kookplaatsen) afgedekt met een met houten deksel, waarin voedsel gekookt kan worden. Al die putten stoomden en het rook er sterk naar zwavel. Wat ze in de putten garen is over het algemeen niet vegetarisch, al kan je er natuurlijk ook een eitje in koken.
 

Hierna zijn we langs een weg met veel rokende hete plekken in de grond ernaast (keep out) naar een waterverzamelbekken gelopen. Daar was een complete muur waar rook, hitte en kokend water vanaf kwam. 

Achter het gebouw kon je via een oerwoudpaadje doorlopen naar de Ribeira Grande. Er was alleen niets van de rivier te zien, omdat al het water werd afgetapt en in grote groene pijpen verder werd gedistribueerd. De rivier was na deze aftapping zo goed als dood, terwijl hij zich aan de voorkant nog frank en vrij van de rotsen kon storten. Vanaf het verzamelpunt kon je de originele rivier nog net zien. Beetje trieste omgeving, dus maar snel terug naar de wegsplitsing. 

De route ging verder op een uitermate steil glibberig pad naar beneden. De wandelstokken kwamen echt wel van pas.  Soms was de stapafstand naar beneden langer dan mijn benen, dus ik moest me wel in bochten wringen om heelhuids beneden aan te komen. Aan het eind van het pad een brug over de resten van de rivier en daarna een breed stenen pad, waar geen einde aan kwam. Aan het einde van dit pad stonden we ineens op een drukke parkeerplaats, die niet genoemd werd in het wandelboekje. Dat zorgde voor wat verwarring, maar we hebben toch gevonden waar de route verder ging. Uiteindelijk de waterval, daar wastie dan. Het waren 2 watervalletjes boven elkaar. Niet echt spectaculair, maar ja, het is geen regentijd dus je kan niet al te veel verwachten en watervallen blijven leuk om naar te kijken. Een mooie plek om de boterhammetjes op te eten. 

Hierna een behoorlijk lange trap op. Zo lang dat er regelmatig files ontstonden. Mensen moesten halverwege hun veter knopen, Iets uit de tas halen of juist erin doen, hun broek ophalen of hun haar vlechten. Wel fijn, want dan kon ik weer even op adem komen. Ik verdenk hen er sterk van dat ze om dezelfde reden stilstonden, maar dit niet wilden laten blijken. Boven ging de route verder via een metalen raster, vastgelast op een leidingbuis. Was wel spannend om hier over heen te lopen. Vanaf deze plek kon je zien waar het water van de waterval over de rand stortte. Na nog een bosweg kwamen we weer terug op een landweggetje en van daaruit weer bij de auto.

Dit keer geen wegen met kuilen en geen suïcidale dieren, dus de autoreis naar het koude biertje met de blokjes inheemse kaas verliep voorspoedig.