De Azoren, een hoog of een laag drukgebied?

Op ontdekking in de Azoren.

Je bent van gevarieerde leeftijd en je wil wat. Wandelen met je offspring bijvoorbeeld. Dan komt de echte breinbreker, want het is zomer 2023. Het zuiden? Droog maar veel te heet en rokerig. Het Noorden? Te veel regen. Eigen land? Code geel op zijn best.

 We kregen een tip, over de Azoren. Het zou het Hawaii van Europa zijn. Vulkanisch, groen en midden in de oceaan. Een constante temperatuur rond de 25 graden, bewolkt, met een zonnetje en af en toe een minibuitje. Dat leek ons een aangenaam vooruitzicht, temeer daar zoonlief bij teveel zonneschijn erg snel verbrandt.

Snel  op zoek naar een vliegreis met onderkomen, want de vakantie was over een week gepland. Dat lukte wonderwel. Wel een vlucht om 6.15, maar ja, je bent jong en je wil wat. Dus om 3.45 uur was er een aardige Uber om ons naar Schiphol te brengen. 5 uur later landden we op Sao Miguel. Lekker zonnetje, lekker windje helemaal goed. Een vrijwel nieuwe Clio opgehaald en op naar het appartement. Veel te vroeg natuurlijk, maar de bagage kon gestald worden, handdoeken werden verstrekt en het zwembad was voorzien van kunststof neprieten (au) ligstoelen met parasol. We waren net geïnstalleerd toen er huh? Een hoosbuitje losbarstte. Dus snel naar binnen, waar ook nog een zwembad was. Deze had tot mijn verrassing lekker warm water, dus heerlijk ontspannen na een slapeloze nacht. Boodschappen gedaan, dus wie doet ons wat!

Het appartement was lekker ruim, voorzien van airco en balkon. Niet verkeerd dus. Ze hadden de bedbank niet opgemaakt dus dat maar even snel geregeld, want het 2 persoonsbed samen delen stond niet op ons verlanglijstje. Over slapen gesproken: Het is hier 2 uur vroeger, dus we lagen om 8 uur plaatselijke tijd al in bed.  Heerlijk geslapen, want de vorige nacht was dat niet gelukt.

Dat brengt ons naar dag 1.

De volgende dag dus uitgerust weer opgestaan en op naar de eerste wandeling. Van het uitzichtpunt op het groene en azuren meer naar beneden en aan de andere kant van het meer weer naar boven.

Een dag met uitdagingen…

Allereerst de weg erheen. We moesten het eiland dwars oversteken en na een rit op een goede weg, werden we door maps op een binnendoor weggetje gegooid. Er zijn geen normale wegen als je weg van de kust wegrijdt, daar kwamen we al snel achter.  De weg werd smaller, de kuilen groter, hele stukken asfalt waren weggespoeld. Er wordt daar blijkbaar alleen met jeeps en tractoren gereden. Toen 2 diepe gaten bijna de hele breedte van de weg in beslag namen hadden we echt een probleem. teruggaan was geen optie, want keren was onmogelijk. Over links dan maar, maar het linkervoorwiel bleef slippen in de modder. Gelukkig was de weg steil en zorgde de zwaartekracht ervoor dat we daar weer uit kwamen. Toen maar over rechts. We zijn erdoor  gekomen, maar de auto maakte wel een beetje alarmerend ‘kleng’ geluid. We hebben het gewoon genegeerd. Afijn na 5 minuten hadden we het eiland doorkruist en kwamen we op een normale weg terecht. Op naar het uitzichtpunt boven de meren, waar de wandeling startte. Parkeren was niet mogelijk, alles was vol, dus eerst doorgereden tot we de auto ergens kwijt konden. Teruggelopen en met enthousiasme aan de wandeling begonnen. Steil naar beneden lopen op iets wat ooit een berijdbare secondaire weg was geweest en nu eigenlijk alleen als wandelpad en waterafvoer dienst deed. Hoewel er geen water op stond, was de helft van de weg regelmatig weggeslagen en manoeuvreerde je jezelf langs metersdiepe gaten. Niet zo gezellig lopen dus. Na drie kwartier konden we eindelijk een  bospad in. Geweldige flora, vrolijk kwetterende vogeltjes en een smal aarden paadje. Lekker! Beneden bij het meer begroet door een troep ganzen en eenden. We hebben er even gegeten en zijn toen de route terug gaan lopen. De start daarvan was ook niet geweldig. Drie kwartier over de hoofdweg gelopen… Daarna gelukkig een steil opgaand voetpad terug. Het laatste stuk hebben we blijkbaar een afslag gemist, want we kwamen weer op een hoofdweg terecht.. Niet getreurd. Genietend van de prachtige bloemen langs de weg zijn we naar de auto gelopen. Op de terugweg hebben we een ander weggetje naar de andere kant van het eiland genomen. Ook niet geweldig, maar gelukkig geen gaten. Hierna werd even getest of ik nog wel bij was, want vanuit het niets rende er iets bruins voor de auto. Geen idee wat het was, maar ik rem voor dieren, ook al zijn ze bruin, dus vol in de ankers. Gelukkig reed ik al zachtjes, anders had hij/zij het zeker niet overleefd. Het bleek een hondje te zijn, die van het terrein bij een boerderij af was gerend om met de auto te spelen. Gelukkig was het zijn tijd niet. Ik had al visioenen van een boer die me met een riek en schep te lijf zou gaan. Gelukkig konden we hierna probleemloos doorrijden, zodat we thuis konden genieten van een koud biertje en een douche.