Dag 5: Lagoa do Fogo

Lagoa do Fogo, een oeverwandeling langs een beeldschoon kratermeer.
Klinkt goed niet? We waren er helemaal klaar voor. De wandeling begon op het hoogste uitkijkpunt over het meer. Daarna een steil pad af richting meer en vervolgens een stuk langs de oever lopen.  Zo ging het helaas niet.

Toen we op de weg naar het uitkijkpunt reden, werden we er door een agent afgegooid richting zijweg. Er stond een groot bord dat je niet meer naar de top mocht rijden in het hoogseizoen. Er ging een shuttlebus naar boven. Dus de auto op het parkeerterrein neergezet. Er stonden bussen, maar daar zat geen beweging in. Met een houten trap kwam je weer op de originele weg, daar gingen veel mensen op , dus dat zou het wel zijn dachten we. Er bleek daar een thermisch bad te zijn waar je in kon. (We hadden geen zwemkleding  bij ons, dat moeten we toch eens anders doen). Anyway, na wat overleg besloten we om dan maar via de weg naar boven te lopen, want alleen daar kon je afdalen naar het meer. Met verve stortten we ons op de slingerende lege autoweg. We zongen nog net geen kampliedjes, want dat is echt uit de tijd en ik had er ook echt niet genoeg lucht voor.Verder en verder gingen we omhoog. Na een half uur  toch maar even op maps gekeken hoe lang het nog lopen was, want dat hadden we verzuimd. #$$%#@@, nog een uur lopen! En het ging natuurlijk weer alleen maar steil omhoog.

Sodeju, wat gaan we doen? Terug  en de bus pakken of doorlopen. Ilco vond dat we door konden lopen. Ik ben geen sissie, dus ik ga mee. We waren net een volgend uitkijkpunt voorbij, toen daar zo’n shuttlebus stopte. We moesten nog een half uur lopen, dus we zijn richting bus gegaan en gevraagd of we mee naar boven konden. Voor een tientje nam hij ons mee.  Vervolgens reed hij het punt waar we heen moesten voorbij, reed nog een heel stuk door tot een volgend uitkijkpunt (Zat in dichte bewolking). Als we terug wilden lopen moesten we weer een half uur. Dit alles begon een behoorlijk pff gehalte te krijgen. We zagen ons zelf al aan de andere kant van de berg beneden afgezet worden, toen het tij ten goede keerde. We besloten te blijven zitten en de bus maakte een draai een ging terug. Hij stopte op het juiste uitkijkpunt om mensen op te halen. Wij eruit, maar alles zat in de wolken en het begon ook nog te regenen. Om bij het meer te komen moest je een eerst een steile lange afdaling maken, waarna je een stukje langs het meer kon lopen. Daarna het zelfde steile pad glibberend terug. En dan maar hopen dat er weer een bus komt, anders moet je weer anderhalf uur terug naar de auto lopen.

Weet je wat? Ik dacht we gaan lekker terug. Nog even naar de supermarkt en dan maar opnieuw lekker het balkon op en / of het zwembad in. Dus nu zit ik de achterstand in het verslag weg te typen en dat is in ieder geval iets wat helemaal is gelukt.

Morgen beter!